nananana.

Wzbiera.

Czuję jak serce kołysze się między moimi piersiami.

Niespokojne.

Wędruje ciasnymi korytarzami trzewi, ogrzewając uda ciepłymi pulsami, by nagle podejść do gardła i wyciskać strach przez źrenice.

Wzbiera, wzbiera.

Wylałam na gazety atrament. Rozdziewiczając kolejne wcielenia pióra. Wylałam na gazety i przykryłam papierem, rozciskając palcami nieforemne plamy. I odkryłam krainy, w których żyję. Kontynenty złudzenia.

Kontury Liv Solterry.

Czy Bóg też tak tworzył świat, chichocząc nad plamami na rękach, których ciężko się pozbyć? Czy to cena tworzenia - napiętnowane, brudne dłonie?

Wzbiera. Oby wezbrało.

Autokop. 

No, ale żeby pies rezydował na kanapie, a ja na podłodze, no to chyba kurwa w lekką przesadę uderza, no ale co, gdzie komu wygodnie.